Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Έχεις χρέος...


Έχεις χρέος να μισείς αν το μίσος σου
για το δίκιο του ανθρώπου δουλεύει·
να μισείς όποιον πάει στο χωράφι σου
και τον τίμιον ιδρώτα σου κλέβει.

Έχεις χρέος να μισείς αν το μίσος σου
του φονιά το μαχαίρι στομώνει·
να μισείς όποιον άσπλαχνα κι άνομα
των παιδιών σου το γέλιο σκοτώνει.

Έχεις χρέος να μισείς αν το μίσος σου
το σκοτάδι της νύχτας σκορπίζει·
να μισείς όποιον κλείνει τα μάτια σου,
να μη βλέπεις το φως πού ροδίζει,

Έχεις χρέος να μισείς αν αλλιώτικα
απ’ το βέβαιο χαμό δε γλιτώνεις
κι αν μ’ αυτό το θανάσιμο μίσος σου
της αγάπης το κάστρο στεριώνεις.

Λ.ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Η Χίος φλέγεται! Απέραντη θλίψη!

Την Χίο την γνώρισα υπηρετώντας την θητεία μου. Τότε, καλοκαίρι στην αρχή της χιλιετίας, πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στο νησί. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά,έρωτας με τον τόπο, τις ομορφιές του, τα αρώματά του και τους «τρελούτσικους» ανθρώπους του. Την αγάπησα την Χίο, όπως αγαπά κανείς αληθινά, μια για πάντα.

Πρώτες μέρες στο νησί, βγήκαμε άσκηση με το τάγμα κάπου στα Αυγώνυμα. Το μεσημεράκι, κάναμε διάλειμμα για φαγητό και λίγη ξεκούραση. Βρήκα σκιά κάτω από κάποιους δενδρόμορφους θάμνους που δεν είχα ξαναδεί αλλού. Γρήγορα διαπίστωσα ότι τα ρούχα μου άρχισαν να κολλάνε! Αυτή ήταν η γνωριμία μου με τα μαστιχόδεντρα! Όταν το κατάλαβα προσπαθούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου, να συγκρατηθώ, υπήρχαν άλλωστε πολλά μάτια γύρω μου. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί με κατέλαβε αυτή η συγκίνηση, ίσως είναι η έκπληξη που δοκιμάζει ένας ερωτευμένος καθώς ανακαλύπτει ακόμα μια πτυχή του αγαπημένου του προσώπου. Γιατί η Χίος δεν είναι ένας τόπος απρόσωπος, ένας τόπος όμοιος με άλλους. Την Χίο θαρρείς και την κατοικεί μια ασώματη παρουσία. Νά ’ναι η χαρά των ανθρώπων που ζούσαν εκεί πριν το 1822 και η καταστροφή την άφησε ημιτελή, αιωρούμενη, άσαρκη, να διαποτίζει την φύση της και να μεθάει με τους ανέμους της στον Κάμπο, στα Μαστιχοχώρια, στο Πελινναίο;  

Αλλά στην Χίο βρήκα και κάτι άλλο. Είναι από τους λίγους τόπους που γνώρισα στους οποίους δεν υπάρχει ούτε η θλίψη των πόλεων,ούτε η μιζέρια της επαρχίας. Ίσως γι’ αυτό δεν συνάντησα πολλούς ανθρώπους έτοιμους να ξεπουληθούν στον τουρισμό. Ίσως γι’ αυτό επιμένει να παράγει προϊόντα ποιοτικά, εκμεταλλευόμενη την πλούσια και μοναδική φύση της. Καθετί χιώτικο είχε λες μια γεύση από τον τόπο του που το έκανε εξαίσιο. Σύντομα έγινα φανατικός φίλος οποιουδήποτε χιώτικου προϊόντος. Περιφερόμουν στην Απλωταριά και τα αναζητούσα με επιμονή, χωρίς συγχρόνως να παραβλέπω μια επίσκεψη στα βιβλιοπωλεία της. Με βαριά καρδιά πήρα το πλοίο ένα κρύο απόγευμα του χειμώνα, για να πάω στον επόμενο προορισμό της θητείας μου.

Την επισκέφτηκα άλλη μια φορά, ένα καλοκαίρι πριν λίγα χρόνια, για να την γνωρίσω καλύτερα, να πάω όπου, με τους περιορισμούς της θητείας, δεν μπόρεσα να πάω την πρώτη φορά. Και την επισκέφτηκα μαζί με την αγαπημένη μου. Μαζί την γυρίσαμε και μαζί ανακαλύψαμε τις αμέτρητες ομορφιές της. Θυμάμαι ένα απομεσήμερο σε κάποιον αγροτικό δρομάκο γεμάτο με μαστιχόδεντρα που δοκιμάσαμε το «δάκρυ» τους, ρευστό ακόμα, πικρό και μεθυστικό. Θυμάμαι πως το άρωμα της μαστίχας έπλεε, θαρρείς χειροπιαστό, στον αέρα και προκαλούσε ευφορία και γλυκές σκέψεις. Θυμάμαι επίσης ένα τεράστιο μαστιχόδεντρο στα Αρμόλια, στην σκιά του οποίου φωτογραφήθηκα εγώ ο ελάχιστος μπροστά σε εκείνο το μέγιστο.

Τα νέα για την πυρκαγιά με γέμισαν θλίψη. Ο νους μου τρέχει σε εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές, στα «δικά μου»  μαστιχόδεντρα, εκείνα που μοιράστηκαν μαζί μου την ανάσα και το δάκρυ τους. Να υπάρχουν άραγε σήμερα; Να ζουν ακόμα; Ή μήπως τα έχει κατακάψει η «πύρινη λαίλαπα», όπως ο ξύλινος λόγος των ΜΜΕ ξανά και ξανά την αποκαλεί; Έχω δει τί αφήνει πίσω της μια μεγάλη πυρκαγιά. Έχω πατήσει σε καμένο δάσος. Σιωπή και θάνατος! Δεν θέλω να δω τα μαστιχόδεντρα «μου» έτσι, ελπίζω να γλύτωσαν, να αναπνέουν και να θάλλουν ακόμα. Ας γίνουν αυτά ο πυρήνας ανάπλασης της χιώτικης φύσης. Γιατί η Χίος έχει μάθει να αναγεννάται από τις στάχτες της. Αρκεί ο σύγχρονος άνθρωπος να την αφήσει.  

Φοβάμαι όμως αυτούς που θα σκεφτούν: «Δεν βαριέσαι βρε αδελφέ! Τί να τα κάνουμε τα σχίνα και τους πεύκους; Τί να μάς πουν αυτοί οι ανόητοι που δεν καταλαβαίνουν από ανάπτυξη, πράσινη ή μαύρη, και από επιχειρηματικές ευκαιρίες (που τόσο απλόχερα γεννά η καταστροφή); Από αύριο business as usual

Απέραντη θλίψη!

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Ο Δημοσιογράφος!

«Στην αρχή γεννήθηκε το Χάος, κι έπειτα η πλατύστηθη Γαία παντοτινός και ασφαλής τόπος των αθανάτων που εξουσιάζουν τις χιονισμένες κορφές του Ολύμπου και τα σκοτεινά Τάρταρα στα βάθη της γης με τους πλατείς δρόμους. Μετά ο Δημοσιογράφος που είναι ο ωραιότερος και σοφότερος ανάμεσα στους αθάνατους θεούς, που λύνει τα μέλη όλων των θεών και των ανθρώπων και δαμάζει στα στήθια την καρδιά και τον νου.
Εκείνος είναι η κορωνίδα της Δημιουργίας, ο Υπέρτατος Κριτής των Πάντων θνητών τε και Αθανάτων.
Κατέχει την Γνώση στην ολότητά της. Το νου του δεν τον θολώνουν η αμφιβολία και η άγνοια που τυραννούν τους απλούς θνητούς. Η ίδια η Γαία του χάρισε Γνώμη ακλόνητη, απόσταγμα συμπαντικής Αλήθειας.
Λέγεται ότι την μέρα που γεννήθηκε τρόμος κατέλαβε τους απανταχού σοφούς. Συγκλονισμένοι από το κάλλος και την Σοφία του, προσκύνησαν το θείο βρέφος και απόθεσαν στα πόδια του το δικαίωμα του λόγου.
Μόνον Εκείνος θα είχε πια την ελευθερία να μιλά, μόνον Εκείνος μπορεί να κατέχει την Γνώση και να εκφέρει άποψη.
Από τότε οι θνητοί προσκυνούν τον Δημοσιογράφο και περιμένουν από τα χείλη του να ακούσουν την αλήθεια!»
Απόσπασμα από την Θεογονία του Ησιόδου.


Το παραπάνω απόσπασμα της Ησιόδειας Θεογονίας αποκαλύπτει την ιερή καταγωγή του Δημοσιογράφου. Προικισμένος με θεία χάρη από την αρχή του χρόνου, αποτελεί δώρο εκ Θεού για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Μάλιστα, με την έλευση του Χριστιανισμού, ο Θεός για να ανταμείψει τον άνθρωπο, που πολύ αγάπησε, φρόντισε να πληθύνει τον Δημοσιογράφο δημιουργώντας πολλαπλές εκφάνσεις της ύπαρξης του. Πρόκειται για εκφάνσεις της ίδιας ιερής αρχικής οντότητας, τις οποίες καλούμε σήμερα οι Δημοσιογράφοι!

Ποιος από εμάς δεν έχει θαυμάσει το εύρος των γνώσεων που έχει κάθε Δημοσιογράφος. Εμβριθής αναλυτής επί παντός θέματος, έχει την αυτοπεποίθηση και τις βάσεις να κρίνει και να κατακεραυνώσει κάθε ασήμαντο θνητό, που νόμιζε ότι η μελέτη ή η εμπειρία μπορούσαν να τον καταστήσουν ισάξιο της θείας Χάριτος που Εκείνος κατέχει.

Οι Δημοσιογράφοι είναι στις κοινωνίες των ανθρώπων σαν τα λαμπρά αστέρια σε σκοτεινό γαλαξία. Η ακτινοβολούσα μεγαλοπρέπεια τους θαμπώνει κάθε έναν από εμάς που τους παρακολουθούμε να μιλούν, να αναλύουν και να δίνουν κατευθύνσεις σε θέματα οικονομίας, πολιτικής, διπλωματίας, διεθνών σχέσεων, ιστορίας, θεολογίας, νομικής, πυρόσβεσης, αστρολογίας, καλλιτεχνικών, θεάτρου, αστυνόμευσης, ιατρικής, ψυχολογίας, αστρονομίας, φυσικής, χημείας, μηχανολογίας, παραψυχολογίας, μεταφυσικής, τεχνολογίας, αποκρυφισμού, ουφολογίας, κουτσομπολιού, ξεκατινιάσματος και άλλων ων ουκ έστι αριθμός! Θαυμάζουμε πως ο κάθε ένας από αυτούς είναι σε θέση να κατέχει και να χειρίζεται με άνεση όλα αυτά τα θέματα. Και οικτίρουμε τον εαυτό μας, που όσο και να προσπαθήσουμε δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε καλά ούτε σε δύο ή τρία από τα θέματα αυτά!

Είναι τόση η γνώση που κατέχουν, ώστε ποτέ στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία να μην υπάρχει αναφορά ούτε σε μία περίπτωση, στην οποία ένας από αυτούς να χρησιμοποίησε τις λέξεις «δεν ξέρω!». Μάλιστα, επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η έννοια της άγνοιας δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους, κατά τον ίδιο τρόπο που δεν υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο λέξη για τις μορφές ζωής που απαντώνται στο πλανητικό σύστημα του Σειρίου! Δεν μπορείς να ονομάσεις κάτι που δεν έχεις γνωρίσει και οι Δημοσιογράφοι δεν έχουν βιώσει ποτέ την άγνοια.

Οι άνθρωποι χτίζουν ναούς σε αυτούς τους Μύστες της Παντογνωσίας. Ναούς στους οποίους καταθέτουν ως προσφορά την λογική και την ευαισθησία τους, τον κοινό νου και την ελευθερία της σκέψης τους. Προσφορά ελάχιστη μπροστά στο θεάρεστο έργο που επιτελούν οι Δημοσιογράφοι.

Έρμαια του θαυμασμού για τα Υπέρτατα αυτά Όντα, με την υπεράνθρωπη νόηση, οι θνητοί ξεχνούν πως ολοκληρώνεται στον Ησίοδο η αναφορά στον Δημοσιογράφο. Γιατί το απόσπασμα συνεχίζει με τα εξής λόγια:

«Από τον Δημοσιογράφο ακόμη δημιουργήθηκαν το Έρεβος κι η Μαύρη Νύχτα.»

Αναδημοσίευση κειμένου μου από παλαιότερο συνεργατικό ιστολόγιο που δεν προχώρησε. Πρώτη δημοσίευση 15/12/2008 στο ιστολόγιο "Η Φωνή της Λογικής" http://logikifoni.blogspot.gr/2008/12/blog-post.html . Αναδημοσιεύτηκε και σε άλλα ιστολόγια.

Δοκιμή

Δοκιμαστική ανάρτηση